Etiket: Hayriye GÖZTAŞ Roman yazarı ve Edebiyat Öğretmeni

Bu ses… Bu ses… Hey, kim var orada? Göreyim yüzünü aydınlığa çık da. Şu muallime gönderdi beni yine bir çıkmaza. Şuracıkta dinlensem ya! Yüküm ağır, yolum uzun… Gönlüm de yükten mahzun!   Ben ki kalem, uzun ince bir beden içinde  dolanıyorum sersem sersem! Yolumun sonu yine müphem yine müphem. Daha...

Taş ehliyim ben, taş! Yemin ettim!Tutamayacağımı biliyordun değil mi? Yoruldum dediğimde gülüp geçmiştin. Git başımdan şimdi yazar müsveddesi! Çok işim var, çok! Taş yontucuyum ben, bir taş yontucusu… Bir taş yontucusundan ne beklersin ki! Sengtraş diye seslenip durma bana da. Konuşmayacağım seninle işte, anlasana… Bekleme başımda boşuna. Bir görünüp bir...

 Soğuk yüzlü, sert bakışlı bir yolcu geçti yola nöbetçi uzun serviler altından. Gözlerinin alevi yüreğini erittikçe eritti… Ve sonra kesilmiş bir çınar kütüğüne yaslandı. Kalbinin sesi, aklıyla gönlünü birbirine düğümleyerek ince bir ip gibi uzayıp gitti. Yerdeki karıncaların ayak sesleri kulağında çınladı. Yere bıraktı elindeki okla yayı. Çınar kütüğü şanslıydı....

Hiç mi yok bizden sana hatır, ey Hızır! Neredesin? Bu yazmak, olmuş ruhuma muhasır. Ben hangi çağa muasır söyle bana ey Hızır! Ben neyim, anlat bana! Kalem, Hak mürekkebiyle dolduğunu ediyor ima! Öyleyse ruhuma bir ışık olsa ya! Olsam ben de o sır ile ihya. Verse ebedi cennetin tohumlarını avuçlarıma....

Ne tellal gibi çırpınıp duruyorsun biçare! Kalem uğruna, görmez misin olmuşsun avare! Geçmedi kimseye bunca sözün işte, gel şimdi bir kara yazı da benden dinle. Ben seni anlarım, sen de beni anla! Yüküm, gördüm ki sana eş… Kalemin ise bana demkeş… Şimdi gel de bir kara yazı da benden dinle,...

Bir aleme geldik ki işte neyin var neyin yoksa bırak dediler! Kalemi sapladım gönlüme, görmediler. Sayfalarda onca biriktirdiğim kelimelere göz diktiler. Oysa daha düne kadar yükünüz çok ağır diye hayıflanıyordum kelimelere! Nereden bilebilirdim ki bir eşkıya gibi yolumu keseceklerini ve sırtımda bir kambur gibi görünen sizi benden söküp alacaklarını.

  serin bir rüyanın hatırınadır çektiğim dünya ağrısı. bir hayalden geldim ben, bir hayal verdim sana, mavi-yeşil bir hatıra: işte dünya ruhum! ovada sert es, yamaçta sus, ırmakta ağla. işte dünya kapısı, işte dünya kederi ister dağının gölgesinde dur, ister incirin neşesine vur ağrı kendine ve tamamla. (Birhan KESKİN) Sokak...

Güzden kalma bir rüzgar koşup geldi odaya. Perdeyi itti telaşla kenara. Öyle mahzundu öyle içliydi ki! Bıraktı kendini imkansızlıklar odasına. Kalem, kanadından tuttu güzden kalma rüzgarın. Sonra titredi  rüzgardan aldığı haberle. Ağladı, ağladı… Sayfalar durdu gözyaşının altına. Vefa ile… Meğer her şey, “sayılardan”  yakamı kurtarmış kemiyetin keyfiyete döndüğü yerde üstadımı ...

Dünyanın yükünü sırtlamış kızıl bir akşam vakti, yürüyor guruba doğru. Kalem batıyor yavaş yavaş kader mürekkebine. Ölü bir ruhta saklanmış yaşadığını sanan kimi bedenler.Sayfa bendehane, kalem bekler kapısında halisane.O bedende dönüp duran ruhlar acizane.Ve hayat yine bir hayalhane…Yürüyoruz… Hey sen, kale’min hizmetkarı! Al bu fermanı, kale’min karşısında duran şu virane...