Etiket: #kozanyazar

Seni dağladılar, değil mi kalbim, Her yanın, içi su dolu kabarcık. Bulunmaz bu halden anlar bir ilim; Akıl yırtık çuval, sökük dağarcık. Sensin gökten gelen oklara hedef; Oyası ateşle işlenen gergef. Çekme üç beş günlük dünyaya esef! Dayan kalbim üç beş nefes kadarcık!(N.Fazıl Kısakürek)   Laftan anlamazsın ki! Korkak seni!...

Bu ses… Bu ses… Hey, kim var orada? Göreyim yüzünü aydınlığa çık da. Şu muallime gönderdi beni yine bir çıkmaza. Şuracıkta dinlensem ya! Yüküm ağır, yolum uzun… Gönlüm de yükten mahzun!   Ben ki kalem, uzun ince bir beden içinde  dolanıyorum sersem sersem! Yolumun sonu yine müphem yine müphem. Daha...

Taş ehliyim ben, taş! Yemin ettim!Tutamayacağımı biliyordun değil mi? Yoruldum dediğimde gülüp geçmiştin. Git başımdan şimdi yazar müsveddesi! Çok işim var, çok! Taş yontucuyum ben, bir taş yontucusu… Bir taş yontucusundan ne beklersin ki! Sengtraş diye seslenip durma bana da. Konuşmayacağım seninle işte, anlasana… Bekleme başımda boşuna. Bir görünüp bir...

Güneş, seyrek evlerin susuz damlarından seke seke uzaklaşıyor ruhu delişmen. Her eşyanın rengi yavaş yavaş soluyor bu yüzden… Sonra hüznü yüklenmiş gemiler ayrılıyor çığlık limanından.Kaybedip arayanlar,  el sallıyor arkalarından. Dinleyeni çok olanlar ile anlayanı hiç olmayanlar körler şehrinin sokaklarında kol kola geziyor yalandan.   Ve körler şehrinde bir kelebek… Muhakkak...

Hiç mi yok bizden sana hatır, ey Hızır! Neredesin? Bu yazmak, olmuş ruhuma muhasır. Ben hangi çağa muasır söyle bana ey Hızır! Ben neyim, anlat bana! Kalem, Hak mürekkebiyle dolduğunu ediyor ima! Öyleyse ruhuma bir ışık olsa ya! Olsam ben de o sır ile ihya. Verse ebedi cennetin tohumlarını avuçlarıma....

Haydi, yükünü yere bırak da vedalaşalım senle. Esaretinin bedelini ödedin sen. Kaç, git benden... Yoksa ya yakılacaksın ya da kırılacaksın... Ey kalem sana söylüyorum! Kulaklarını da mı geride bıraktın bunca adımda. Kusursun sen işte!. Yapıştın öyle elime. Zaman daralıyor diyorum sana, haydi git benden! Sen uslanmazsın ki!  İçine nefes diye...

       Yazıya tövbekâr ben! Beni, sükûtla baş başa bırakan sen!.. Pencerede akşamın ayak izi belirginleşirken ben, kalem ve sayfa bir odada! İşte yine bakıyoruz birbirimize ayrı köşelerden ne fayda! Elimden gelse ikisini de yakacağım bir sevda ocağında. Etme, der gibi süzüyorlar beni baştan ayağa. Yoruldum, der gibi bakıyorum...

Adana Büyükşehir Belediyesi, ONKO Adana Onkoloji Merkezi ve Çocuk Kanser Derneği’nce(ÇOKAD) 4 Şubat Dünya Kanser Günü nedeniyle bilgilendirme semineri düzenlendi.   Yıl Sanat Galerisi’nde düzenlenen ve “”Geç kalma. Erken teşhiste bir gün sizin için her gün demek” sloganıyla düzenlenen etkinliğe Adana Büyükşehir Belediyesi personeli ve Adanalılar katıldı. Adana Büyükşehir Belediyesi...

Yine ellerim siyah beyaz fotoğrafların başında birer anıt gibi dikiliyor. Ömrüme dokunan bir nefesi, fotoğrafta renklendiriyorum en canlı anılarla. Ve tuzlu bir yağmur, yanaklarımı yıkayarak ellerime düşüyor. Sen dalga dalga büyüyorsun yine yüreğimde ve nefesimde. İlk karşılaştığımız gün gibi. Ama bir farkla, şimdi o ölümsüz sevginin yanına hasretini de ekliyorum...

Saat çalar, zaman yürür, Ben susarım, otururum; Saat çalar, zaman yürür. Geçen günler, aylar, yıllar Ve yüzyıllar, ben dururum; (A.Muhip Dıranas)   Tik tak! Tik tak! Yelkovanla  akrep dönüp duruyor karşımda. Saatin içine hapsolmuş sayılar bakıyor yüzüme gülerek. Hepsini çıkarıp özgür bırakıyorum. Ama sevinmiyorlar… Zamanı bilmek istemiyorum ki! Bir tenhaya...

Bir terzinin imzası kumaşın dikişinde, bir mimarın imzası yapıtının nakışında, hattatın yazısıdır onu yaşatan, hastayı masada hayatta tutan değimlidir doktorunun neşterinde ki imzası… İçerisinden geçerken bir tadımlık dünyada imzası olanlar kalacak hatırlarda, onlar konuşulacak ve örnek alınacak yürünülesi yollarda. Ömür geçip giderken elbette örnekler alacağız üstatlardan ama yeni örnekler bırakamaz...

Sessizliğin sesi, dedi bir dost! Söyleyemedikleri derin bir sessizlikti deniz gözlerinde. Sessizliği öyle büyütmüştü ki sonbaharın renkleri arasında saklı yüreğinde. Sahi ya sessizliğin de bir sesi var mıydı? Neredeydi sessizliğin izi? Hiç duydunuz mu sessizliği ya da gördünüz mü? Kalemin keskin ucu, sessizliği kovmak için sayfanın sinesinde cızırtılar bırakıyor tüm...

            Vuslatı aradım bugün düzde, bayırda, suskun sokaklarda. Tutuşan sözcüklere yalvardım, gelmedi; gündüzün her anını kovaladım, durmadı. Bugün esen rüzgar, düşen yaprak, gezen ayaklar aradı hep seni Sultanım…   Medine’nin gülünü  aradı karış karış her sokak başında. Yaktı hasret yüreği, nar çiçeğine döndü yürek. Yıldızlar yağınca yaldızlandı mürekkep. Yalvardım sözcüklere...

  serin bir rüyanın hatırınadır çektiğim dünya ağrısı. bir hayalden geldim ben, bir hayal verdim sana, mavi-yeşil bir hatıra: işte dünya ruhum! ovada sert es, yamaçta sus, ırmakta ağla. işte dünya kapısı, işte dünya kederi ister dağının gölgesinde dur, ister incirin neşesine vur ağrı kendine ve tamamla. (Birhan KESKİN) Sokak...

Dünya hep bizim etrafımızda dönmüyor başka insanlarda var. Sadece biz yaşamıyoruz bu hayatı ortaklarımızda var. Onlarında duyguları var, onlarda acı çekiyor, onlar da dertlenip kederleniyor. Velhasıl bir tek kişi yaşamıyor her şeyin enlerini genç kardeşlerim. Ergenlik dönemi olarak adlandırılan belirli bir yaş aralığının en belirgin özelliklerinden biri olsa gerek her...

Ne değerli, iç ısıtan bir kelime… Mekanı hiçleştiren, zamanı kıran bir kelime. Dost!  Hayatın güzel yanı, deniz ortasında kolundan tutan rüzgar, sığındığın liman…Çile rüzgarında tutunduğun dal, oturup bir köşede seni bekleyen en güzel hal… Dost, dostluk! Sahi ya kimdi dost hırkasını giyen? Bir Şems-i Tebrizi misali sana manayı müjdeleyen, hal...

Ne güzeldir değil mi bahar? Ağaçlar yeşermeye başlar, çiçekler açar, insanı bir sevinç kaplar kalbimiz bir başka atar hazırdır yeni yollar yürümeye sanki en sevdiğine koşar adımlarla ve hiç yorulmaz ya da baharın etkisiyle hissetmezsiniz enerjinizin azaldığını işte baharın güzelliği budur. Gençlikte bir bahardır yalnız bir farkla ki Baharın bir...

Güzden kalma bir rüzgar koşup geldi odaya. Perdeyi itti telaşla kenara. Öyle mahzundu öyle içliydi ki! Bıraktı kendini imkansızlıklar odasına. Kalem, kanadından tuttu güzden kalma rüzgarın. Sonra titredi  rüzgardan aldığı haberle. Ağladı, ağladı… Sayfalar durdu gözyaşının altına. Vefa ile… Meğer her şey, “sayılardan”  yakamı kurtarmış kemiyetin keyfiyete döndüğü yerde üstadımı ...