Hayriye GÖZTAŞ

“Innâ lillâhi ve innâ ileyhi raciun.” Cümleler öksüz, kelimeler dillerde yersiz… Sabah olmadı o gündür bugündür. Gökyüzü bir ayrı karanlık… Sabaha daha çok var mı Allah’ım?  “Fe- inne me’a-l’ usri yusrâ.” sözün düşmüyor dilimden… Karanlık… Soğuk… Duvarlar üstüme üstüme geliyor....

Gecenin bir vakti bir taş sıçradı rüya aleminden kalbin penceresine. Tik tak tik tak… Vakit geldi, haydi kalk. Hazırlan  ufak ufak… Diretme boşuna ayak! Yazacaksın arkadaş! Kalem karşıma kurdu bağdaş sanki bir gönüldaş! Yaz, dedi yavaş yavaş. Sonra indik birlikte...

Seni dağladılar, değil mi kalbim, Her yanın, içi su dolu kabarcık. Bulunmaz bu halden anlar bir ilim; Akıl yırtık çuval, sökük dağarcık. Sensin gökten gelen oklara hedef; Oyası ateşle işlenen gergef. Çekme üç beş günlük dünyaya esef! Dayan kalbim üç...

Bu ses… Bu ses… Hey, kim var orada? Göreyim yüzünü aydınlığa çık da. Şu muallime gönderdi beni yine bir çıkmaza. Şuracıkta dinlensem ya! Yüküm ağır, yolum uzun… Gönlüm de yükten mahzun!   Ben ki kalem, uzun ince bir beden içinde ...

Bir çocuk var içimde bir yerde… İşte şurada, kıyıda köşede! Öylece oturuyor korkudan büzüşmüşçesine. Hemen de inanıyor devlere, perilere delicesine… Çocuk işte! Bir çocuk geziniyor zihnimin ıssız koridorlarında… Bak kayboldu yine kaşla göz arasında. Şimdi onu arıyorum yüreğim ağzımda. Hey,...

Taş ehliyim ben, taş! Yemin ettim!Tutamayacağımı biliyordun değil mi? Yoruldum dediğimde gülüp geçmiştin. Git başımdan şimdi yazar müsveddesi! Çok işim var, çok! Taş yontucuyum ben, bir taş yontucusu… Bir taş yontucusundan ne beklersin ki! Sengtraş diye seslenip durma bana da....

 Soğuk yüzlü, sert bakışlı bir yolcu geçti yola nöbetçi uzun serviler altından. Gözlerinin alevi yüreğini erittikçe eritti… Ve sonra kesilmiş bir çınar kütüğüne yaslandı. Kalbinin sesi, aklıyla gönlünü birbirine düğümleyerek ince bir ip gibi uzayıp gitti. Yerdeki karıncaların ayak sesleri...

Güneş, seyrek evlerin susuz damlarından seke seke uzaklaşıyor ruhu delişmen. Her eşyanın rengi yavaş yavaş soluyor bu yüzden… Sonra hüznü yüklenmiş gemiler ayrılıyor çığlık limanından.Kaybedip arayanlar,  el sallıyor arkalarından. Dinleyeni çok olanlar ile anlayanı hiç olmayanlar körler şehrinin sokaklarında kol...

Kalemin bağrında uyanıyor bir soğuk mağara… Ağlıyor hıçkıra hıçkıra… Sesi geliyor uzaklardan yankılana yankılana. Kuş uçmaz kervan geçmez bir yerde… Bir mağara… “Beni unutmadın ya Allah’ım, beni unutmadın!” diyor içi yana yana. Dinliyorum mağaranın yakarışını  kalemin mavi boşluğundan. Allah’ım! Ağlarken...

Hiç mi yok bizden sana hatır, ey Hızır! Neredesin? Bu yazmak, olmuş ruhuma muhasır. Ben hangi çağa muasır söyle bana ey Hızır! Ben neyim, anlat bana! Kalem, Hak mürekkebiyle dolduğunu ediyor ima! Öyleyse ruhuma bir ışık olsa ya! Olsam ben...

“Edebiyatı seviniz. Zira edebiyat, hayatı keşfetmenin en kestirme yoludur.” Celladımın imkansızlıklar denizinin ortasındaki bir adaya beni sürgüne bıraktığından beri kaç zaman geçti hatırlamıyorum. Suçumu alnıma damgalamış, üzerine de kül serpmişti. Ne canım yandı ne gözümden yaş aktı. Aşıklar şehrinin sokaklarını,...

Şiişşşt! Hey, sana söylüyorum; ne bakınıp duruyorsun etrafına! Şöyle, gel yamacıma. Evet evet, sana söylüyorum ey biçare; gel bakalım buraya!  Dünya kelam ettin de sözün geçti mi yare? Hep içinde bir cendere. Ben de mevsimler değişti, gördüm ki düşmüyor senin...

Ne tellal gibi çırpınıp duruyorsun biçare! Kalem uğruna, görmez misin olmuşsun avare! Geçmedi kimseye bunca sözün işte, gel şimdi bir kara yazı da benden dinle. Ben seni anlarım, sen de beni anla! Yüküm, gördüm ki sana eş… Kalemin ise bana...

Ben, benlerin dünyasından bir adım öteye gidince sen’i gördüm kocaman bir şehirde.,”anlat” dedin bana. Seni, sana anlatmak ne mümkün cancağızım! Kelimeler korkar ki seni anlatınca sürgün edilmekten. Avareye çıktı adım senin diyarında. Kelimeler “seni” giyerse görür müyüm acaba bir itibar?...

    Bak ben geldim cancağızım. Ne olduğumu bilmeden tüm mevcudiyeti tek heceyle kol kola bulup geldim. Ben neyim, bu yolun neresindeyim bilemeden geldim. Sahi ben neydim?   Ben, belki bir deli rüzgardım… Hevesleri oradan oraya savuran, baharları kovalayıp duran…Dudaklardan...

Bir aleme geldik ki işte neyin var neyin yoksa bırak dediler! Kalemi sapladım gönlüme, görmediler. Sayfalarda onca biriktirdiğim kelimelere göz diktiler. Oysa daha düne kadar yükünüz çok ağır diye hayıflanıyordum kelimelere! Nereden bilebilirdim ki bir eşkıya gibi yolumu keseceklerini ve...

     Bugün kanatlandı yine zamana karşı ruhum. Gözlerim kapıda, bir mutluluk içtim yudum yudum. En dardaydım buldu beni. Yıkıldığı yerden sevincimin elinden tutup kaldırdı. Durdu karşımda ve gülümsedi bana. Sarıldım boynuna doya doya! Ah çocukluğum, hoş geldin! Dün gibi...

Haydi, yükünü yere bırak da vedalaşalım senle. Esaretinin bedelini ödedin sen. Kaç, git benden... Yoksa ya yakılacaksın ya da kırılacaksın... Ey kalem sana söylüyorum! Kulaklarını da mı geride bıraktın bunca adımda. Kusursun sen işte!. Yapıştın öyle elime. Zaman daralıyor diyorum...